Van instroom tot samenloop
2015
Hoe het allemaal begon
Het verhaal van Instroom en Samenloop begint niet in een keuken, maar langs de Europese snelwegen in 2015.
Duizenden mensen trokken te voet richting veiligheid. De beelden van hun kwetsbaarheid raakten ons diep. We voelden: hier moeten we iets mee doen. Dus schreven we brieven.
Aan politici, stadsdiensten, kabinetten. Niet om te klagen, maar om oplossingen en kansen te schetsen.
2021
Instroom Academy - Stormkop
We ontwikkelden een opleiding keukenmedewerker waarbij één element vernieuwend was: de stage zou niet in een bestaand restaurant plaatsvinden, maar in een door onszelf gecreëerde pop-up. Zo ontstond Instroom.
In mei 2021 openden we de deuren, toen nog met Seppe Nobels als chef en op de locatie van onze vrienden van Stormkop. Het werd meteen duidelijk: dit werkte. Gasten proefden wereldkeuken, maar vooral mensenlevens met toekomst. Na de zomer evolueerde Instroom naar een labo voor mensen die nog in asielcentra verblijven, vaak zonder zekerheid over hun verblijfsvergunning. Ze brachten talent, verhalen en veerkracht mee. Zo werd de keuken een plek van leren én perspectief.
2025 - ..
Hoe het loopt
Samenloop staat voor al wat we geloven: alleen loop je sneller, samen loop je verder.
Die brieven werkten.
Stad Antwerpen stapte mee in een traject om de competenties van nieuwkomers te screenen en hen te begeleiden naar werk dat aansloot bij hun ervaring en opleiding. Later volgde cofinanciering door VDAB, en de projecten werden meerdere jaren verlengd. Zo legden we de basis voor een systematische aanpak van activering, opleiding en werkervaring.
Maar we wilden verder gaan.
We wilden niet alleen matchen naar werk, maar een plek creëren waar mensen konden oefenen, leren, falen, herstellen en groeien.
Uit al deze stappen groeide de behoefte aan iets duurzaams: een vaste plek waar leren,
koken en ontmoeten hand in hand gaan.
Die plek heet vandaag Samenloop.
Hier kruisen verhalen, smaken en kansen elkaar. Hier ontwikkelt iemand vakmanschap door een gerecht perfect te leren afsmaken. Hier krijgt talent tijd, ruimte en begeleiding. En hier proeven gasten niet alleen een maaltijd, maar het resultaat van moed, oefening en
doorzetting.
En precies daarom zeggen we graag: ceci n’est pas un restaurant.
Een knipoog naar René Magritte, die ons met ceci n’est pas une pipe liet zien dat een beeld nooit de werkelijkheid zelf is. Wat je bij ons ziet — tafels, gerechten, bediening — lijkt een restaurant. Maar het is veel meer: een leerschool, een opstap, een plek van verbinding, groei
en waardigheid. Wat op een restaurant lijkt, is eigenlijk een traject, een kans, een nieuwe start.
